“Jemig de pemig!!”, jubel ik als een dolblije kleuter die op 5 december z’n felbegeerde driewieler via de schoorsteen cadeau krijgt. “Hij komt, hij komt, die lieve goede Kees.”
Vol verwachting klopt mijn hart, want eindelijk is het zover; in het programma Haagse Iconen ontmoet ik mijn grote idool Kees van Kooten. In tegenstelling tot onze gemijterde kindervriend die de haven van Scheveningen als favoriete ontvangstruimte ambieert, spreek ik met Kees af bij het Centraal Station.
Nou is voor vele Hagenezen het hoogtepunt van Amsterdam, de terugreis naar Den Haag, maar toch loop ik, inmiddels nagelloos en met een kabbelende onderbuik, als een schizofrene ijsbeer heen en weer over perron negen van het Centraal Station in afwachting van de trein uit Amsterdam, de huidige woonplaats van Kees. Dat treinen niet op tijd rijden maar op een rails, blijkt als onze Iconentrein met een fikse vertraging arriveert. Tussen een immens leger van forenzen, studenten en andere gelukszoekers, ontwaar ik een bescheiden typetje dat zó uit een schilderij van Anton Pieck is weggelopen. Nadat ik hem met bewondering welkom heb geheten in zijn geboorteplaats neemt Kees meteen de regie over: “Ik heb begrepen dat we naar de Vreeswijkstraat gaan, waar ik ooit ben geworpen en mijn oude middelbare school, het Dalton en de Posthoorn. Da’s mooi, Fred. Zullen we maar?”
Op de taxistandplaats van het CS staat inmiddels een blinkende Cadillac ronkend te wachten op ons gezelschap. Meteen transformeert Kees naar zijn onvergetelijke typetje Tedje van Es:
“Lekkah zo un audahwetsuh pooijahbak, allein duh meine was tog ietsjus langah!”
Als we tijdens de rit naar de Vreeswijkstraat, waarbij Kees zijn naam als taalkunstenaar bijna onafgebroken eer aan doet, de Barneveldstraat passeren, springt hij als door een homofiele wesp in z’n achterwerk gestoken op van het runderleder: “He Fred, kunnen we hier even stoppen, hier hebben mijn grootouders gewoond. Daar kwam ik zo vaak.”
De snelheid van het licht benaderend volgen de verhalen elkaar op. De zinken wasteil op het balkon, de periode bij voetbalclub VCS en de vissende Opa die maar geen afscheid kon nemen van zijn fiets. Als Kees bemerkt dat het huis thans te koop staat, pakt hij meteen zijn GSM en belt het makelaarskantoor: “Zal toch mooi zijn, het oude huis van m’n Opa en Oma en je weet ’t nooit, als m’n vrouw me er nog eens uit gooit.” De makelaar belooft Kees terug te bellen.
Als we vervolgens het portiek van zijn geboortehuis aan de Vreeswijkstraat betreden, laat Kees mij de littekens op z’n knie zien als erfenis van de stenen trap.
Nadat Kees met veel passie heeft verhaald over het indrukwekkende geluid van de overvliegende V2’s en de schuilplaats van vader gedurende de Tweede Wereldoorlog, gaan we richting het Dalton aan de Aronskelkweg. Een belangrijke periode uit het leven van Kees, want het podium in de aula van het Dalton is de bakermat geweest van de samenwerking met Wim de Bie.
In de sketch ‘De Amerikaanse Kapper’ rolt het publiek namelijk meteen van de banken bij het zien van deze bijzondere combinatie.
Nog nagenietend van de enthousiaste reacties van het huidige leraren –en leerlingenbestand, komen we aan in Bodega De Posthoorn, waar Kees en Wim nogal wat voetstappen hebben liggen. Terwijl Kees mij nippend van een glas cola vertelt dat hij Jacobse en van Es toch wel de leukste typetjes vindt die van Kooten en de Bie hebben gespeeld, gaat zijn telefoon.
Het is de makelaar. Het huis blijkt net verkocht. Een geëmotioneerde Kees kan een kreet van teleurstelling niet onderdrukken. Maar mijn belofte om het woningaanbod in de Barneveldstraat op de voet te volgen, tovert weer een glimlach op het zo bekende gezicht.
Weer terug op het Centraal Station nemen we afscheid en met weemoed volg ik de trein tot hij uit het zicht is verdwenen.
Daags na de opnames ploft er een pakketje bij mij op de deurmat. Met daarin een gesigneerd boekje van Kees en………… een ei, uit Barneveld.
No Comments Yet to “Kees van Kooten”
